W artykule przedstawiono tradycyjne oraz alternatywne metody regulowania systemów powietrzno-wodnych opartych na wentylokonwektorach, klimakonwektorach oraz belkach chłodzących. Zaprezentowano wady i zalety omawianych rozwiązań.

Systemy klimatyzacji można podzielić na układy wyłącznie powietrzne oraz na systemy powietrzno-wodne. W instalacjach powietrznych realizuje się doprowadzenie, względnie odprowadzenie, energii do pomieszczeń za pomocą strumienia powietrza, który jest przygotowywany w centrali klimatyzacyjnej. Ponieważ powietrze nie wymaga dalszej obróbki, w instalacjach tych nie przewiduje się dla pojedynczych pomieszczeń żadnych dodatkowych wodnych instalacji grzewczych lub chłodniczych. W okresie zimy zapotrzebowanie na ciepło częściowo lub całkowicie pokrywa tradycyjny system ogrzewania [1].W przeciwieństwie do systemów powietrznych, w systemie powietrzno-wodnym jako nośniki energii wykorzystywane są zarówno powietrze jak i woda. W centrali klimatyzacyjnej przygotowany jest tylko pierwotny udział powietrza, który odpowiada najczęściej wymogom higienicznym dotyczącym niezbędnej ilości powietrza świeżego. W związku z powyższym, wymiary kanału dolotowego i centrali klimatyzacyjnej mogą być bardzo małe. Niewielkie obciążenie grzewcze, względnie chłodnicze, jest odprowadzane przez wymiennik ciepła, zasilany ciepłą lub zimną wodą, zainstalowany w urządzeniach indywidualnych w pomieszczeniach. Zaletą i głównym uzasadnieniem stosowania systemów powietrzno-wodnych jest wysoka skuteczność regulacji parametrów termodynamicznych klimatyzowanych pomieszczeń.

Rys. 2. Schemat klimakonwektora indukcyjnego: 1 – wymiennik ciepła; 2 – dysze; 3 – komora mieszania; 4 – komora powietrza pierwotnego; 5 – kanał powietrza pierwotnego (świeżego); 6 – powietrze wtórne (obiegowe z pomieszczenia); 7 – wylot powietrza nawiewanego; 8 – zawór regulacyjny trójdrogowy z siłownikiem; 9 – fi ltr siatkowy; 10 – zawór nastawny lub nastawno-pomiarowy; 11 – zawór odcinający

Do kształtowania parametrów powietrza w obiektach o dużej liczbie pomieszczeń (biurowce, hotele, budynki administracyjne) stosuje się systemy klimatyzacyjne o dwustopniowym uzdatnianiu powietrza (rys. 1.) wyposażone w klimakonwektory indukcyjne (rys. 2.), bądź wentylatorowe (wentylokonwektory, fancoile – rys. 3.) lub też belki chłodzące aktywne i pasywne (rys. 4.). W takich systemach klimatyzacyjnych, można wyróżnić urządzenia centralne przygotowujące powietrze dla całego budynku lub wydzielonej jego strefy oraz urządzeń indywidualnych, obsługujących poszczególne pomieszczenia. W urządzeniach centralnych przygotowywane jest powietrze zewnętrzne zwane pierwotnym, którego zadaniami podstawowymi są [1]:

• zapewnienie wymaganych warunków higienicznych (utrzymanie świeżości powietrza w pomieszczeniach);

• zapewnienie wilgotności względnej powietrza w pomieszczeniach w zakresie komfortu cieplnego i asymilacja zysków wilgoci;

• wywołanie przepływu powietrza obiegowego przez wymienniki w klimakonwektorach indukcyjnych i belkach chłodzących.

Rys. 1. System klimatyzacyjny z dwustopniowym uzdatnianiem powietrza