Biurowiec Capricorn Haus został ukończony w grudniu 2005 roku w kompleksie rewaloryzowanego portu przeładunkowego Westhafen w Düsseldorfie (datę grudniową 2005 r. podaje oficjalny serwis inwestora, ale ostateczne prace montażowe trwały jeszcze w październiku/listopadzie 2006 r.). Budynek długości blisko 150 m szczelnie wypełnia przestrzeń pomiędzy ul. Holzstrasse a linią kolejową biegnącą z Dworca Głównego do miejscowości Neuss. Nieregularny kształt działki wymusza zmianną szerokość budynku, która waha się od 18 do prawie 40 m. Ze względu na zmienną głębokość traktu projektanci z biura GATERMANN + SCHOSSIG zaproponowali utworzenie 4 atriów przylegających bezpośrednio do zewnętrznego obrysu budynku. Dzięki odpowiedniemu ich rozmieszczeniu (por. schemat bryły) wytworzono jednorodny trakt biurowy szerokości ok. 15 m, który zygzakiem, jak szukająca właściwego koryta rzeka, „meandruje” pomiędzy atriami. Przestrzeń atriów na kondygnacjach powtarzalnych zajmuje niemal 27% powierzchni. To sporo, ale w wyniku tego, każde z biur ma dostęp do elewacji, a tym samym zapewnione doświetlenie światłem dziennym i możliwość wentylacji. Z punktu widzenia mikroklimatycznego, atria traktowane są jak przestrzeń buforowa o temperaturze pośredniej, która łagodzi wpływ warunków zewnętrznych na mikroklimat budynku.
    W budynku zastosowano nowatorski, zdecentralizowany system wentylacji rozproszonej. Rolę jednej dużej centrali klimatyzacyjnej przejęły mniejsze jednostki klimatyzacyjne, które rozmieszczono równomiernie na całej elewacji budynku. Ponieważ każda z nich pobiera powietrze do wentylowania budynku bezpośrednio z zewnątrz, można było zrezygnować z kosztownych i zajmujących miejsce kanałów wentylacyjnych. Pozwoliło to na ograniczenie wysokości kondygnacji do 3,35 m (2,9 m w świetle) i – co za tym idzie – zmniejszenie kubatury budynku. Wykorzystanie elewacyjnych systemów wymiany powietrza nie jest rozwiązaniem nowym, system FSL (Fassadenlüftungsystem) firmy TROX GmbH stosowany był już wcześniej (np. biurowce Post Tower w Bonn i DEKA we Frankfurcie), ale w Capricorn Haus w Dusseldorfie po raz pierwszy urządzenia klimatyzacyjne zostały zamontowane w płaszczyźnie elewacji i stanowią jej integralną część. Nowatorski, prefabrykowany modułowy system elewacyjny który, zawiera samodzielne, zdecentralizowane jednostki klimatyzacyjne został przez swoich twórców nazwany i-modul Fassade. Ta innowacyjna konstrukcja pozwoliła na dokonanie zasadniczych zmian w sposobie regulowania mikroklimatu. Kondygnacje budynku zostały podzielone na 1280 stref (wyznaczonych przez podziały modułów elewacyjnych), każda z nich zawiera samodzielną i niezależną jednostkę wentylacji rozproszonej, która ogrzewa lub schładza napływające do budynku powietrze. Działania te przyczyniły się do znacznego ograniczenia zużycia energii, wydatki na regulację mikroklimatu są tu na poziomie 65 eurocentów/m2 miesięcznie. (...)

Rys. 2. Schemat modułu elewacyjnego i-modull Fassade, widok od strony wewnętrznej (po lewej) i zewnętrznej (po prawej). Żółte i zielone strzałki oznaczają wymuszony mechaniczny obieg powietrza, niebieskie i czerwone – grawitacyjny (oprac. autora)

    Jednostka wentylacji rozproszonej o symbolu FSL-B-ZAU firmy TROX mieści się w prostopadłościanie o wymiarach 106,5×106,5×22 cm ukrytym za czerwoną emaliowaną taflą szkła. Mechaniczna wymiana powietrza z pomieszczeniem odbywa się przez dwa otwory: nawiewny (w postaci aluminiowej kratki) oraz wywiewny (zlokalizowany w parapecie naświetla). Czerpnie i wyrzutnie powietrza zewnętrznego zlokalizowane są w poziomie stropu, w podobnej szczelinie wentylacyjnej, jak ta, która służy do grawitacyjnej wymiany powietrza. Nieprzezroczyste elementy fasady wypełniono wełną mineralną w celu ograniczenia strat ciepła. Część jednostki wentylacyjnej, ze względu na ograniczenia gabarytowe, ocieplona została izolacją próżniową grubości 2 cm. To kosztowne,  prototypowe rozwiązanie ograniczono jednak wyłącznie do fragmentu fasady. Szczegółowa konstrukcja jednostki została przedstawiona na schemacie.

Podsumowanie

 
Rys. 11. i-modul Fassade – szkic autorski (wykorzystano za zgodą GATERMANN + SCHOSSIG)