Już w skrypcie pani prof. Jędrzejewskiej [8] powstałym w latach 70-tych, jest zamieszczone stwierdzenie, że klimatyzacja jest jedynym rozwiązaniem, pozwalającym na spełnienie wymogu przechowywania dzieł sztuki i muzealiów w warunkach stabilnej wilgotności i stabilnej temperatury powietrza. Wiadomo bowiem, że dla obiektów zabytkowych najbardziej szkodliwe są krótkie, szybkie zmiany wilgotności i temperatury powietrza.
    Badania zagadnień związanych z określeniem parametrów klimatu muzealnego gwarantującego bezpieczne warunki przechowywania dzieł sztuki rozpoczęto jeszcze w latach 60-tych dwudziestego wieku. Ustalono wówczas zasadę kontroli parametrów powietrza otaczającego dzieła sztuki oraz wartości parametrów powietrza w zakresie: wilgotność względna 55-65%, temperatura powietrza 16-18°C (obecnie, w wyniku dalszych badań, te wartości uległy pewnym korektom). Już wówczas zwrócono uwagę na fakt, że chociaż odstępstwa od zalecanych wartości parametrów powietrza są niebezpieczne dla dzieł sztuki, to dużo bardziej szkodliwa jest ich niestabilność. A zatem bardziej szkodzą „huśtawki klimatyczne” – wahania, częste zmiany, nawet jeśli są bardzo krótkie, gdyż nawet zmiany wartości parametrów powietrza o niewielkiej amplitudzie, ale powtarzające się często, powodują uszkodzenia materii zabytkowej [18].
    Przy obecnym stanie wiedzy inżynierskiej i rozwiniętej technice klimatyzacyjnej teoretycznie możliwe jest uzyskanie w każdym klimatyzowanym obiekcie wymaganych wartości parametrów powietrza, niezależnych od środowiska zewnętrznego. Oczywiście, ścisłe dotrzymanie parametrów powietrza o niewielkich zalecanych tolerancjach jest łatwiejsze w pomieszczeniach magazynowych, archiwach, czyli pomieszczeniach o znikomej liczbie użytkowników oraz o np., niewielkim przeszkleniu lub o całkowitym braku okien, co ogranicza wpływ zmiennych zysków ciepła w wyniku nasłonecznienia na klimat wewnętrzny. W obiektach o dużej liczbie osób zwiedzających trzeba liczyć się z możliwością niedotrzymania wymaganych parametrów w czasie pracy instalacji klimatyzacyjnej. Powodem tego niekorzystnego zjawiska jest dynamika zmian rzeczywistych zysków ciepła i wilgoci, a także np. przyzwyczajenie do możliwości otwierania okien i związany z tym niekontrolowany napływ nieuzdatnionego powietrza zewnętrznego o innych parametrach niż wymagane w danym pomieszczeniu. W praktyce nie zawsze bowiem jest możliwe uniknięcie takich zakłóceń klimatu wewnętrznego.
    Projektując klimatyzacją w tak specyficznych obiektach, powinno się jednak zwrócić szczególną uwagę na zapewnienie stabilnych warunków wewnętrznych właściwych dla przechowywanych dzieł sztuki, czyli dla materiałów z których zostały one wykonane oraz ograniczenie zakłóceń. W związku z tym w niniejszym artykule zostaną przedstawione wymagania dotyczące parametrów wewnętrznych oraz podstawowe zasady projektowania klimatyzacji dla potrzeb muzeów, galerii, archiwów i bibliotek. (…)

 

 

 

 

 

 

    Także członkowie dwóch wymienionych poniżej stowarzyszeń, biorą udział w pracach grup roboczych zajmujących się jakością powietrza wewnętrznego w muzeach:

• Federation of European Heating and Air-Conditioning Associations (REHVA): Task Force 8 Control of indoor air quality in museums,
• International Society of Indoor Air Quality and Climate (ISIAQ) Task Force IAQ and climate in cultural and heritage collections. (…)