Stwierdzono, że najwyższą skutecznością temperaturową i zarazem najmniejszą ilością odparowanej wody charakteryzował się wymiennik regeneracyjny (rys. 2-7). Teoretycznie sytuacja ta stanowi paradoks, gdyż racjonalne podejście sugeruje, że najniższa uzyskana temperatura powietrza nawiewanego powinna generować największe odparowanie cieczy. Jest to widoczne przy porównania wymiennika przeciwprądowego, współprądowego i krzyżowego (rys. 2-7). Paradoks jest spowodowany różną wartością strumieni przepływających przez urządzenia. Przykładowo dla stosunku liczbowego przepływu pomocniczego i głównego równego 0,5, przyjmując, że strumień główny wynosi 10 000 m3/h, strumień pomocniczy będzie wynosił 5 000 m3/h. Sumaryczny przepływ przez wymiennik współprądowy i krzyżowy wyniesie zatem 15 000 m3/h. Natomiast przez wymiennik regeneracyjny 10 000 m3/h, ponieważ w jednostce regeneracyjnej część strumienia głównego jest zawracana do kanału pomocniczego. Można to łatwo zauważyć przy porównaniu wykresów temperatury końcowej oraz mocy chłodniczych (rys. 3 i 6): pomimo że wymiennik regeneracyjny uzyskuje najniższą temperaturę powietrza nawiewanego, jego moc chłodnicza jest najmniejsza z rozpatrywanych urządzeń. Przy zwiększeniu sumarycznego przepływu przez rekuperator regeneracyjny do 15 000 m3/h, odparowanie wody byłoby większe. W praktyce niemożliwe staje się bezwzględne porównanie tego typu jednostek, natomiast możliwe jest stwierdzenie, że ilość odparowanej cieczy rośnie proporcjonalnie do efektywności chłodniczej jednostki (wyrażanej przez schłodzenie strumienia głównego do najniższej możliwej temperatury – rys. 11).Odnotowano zwiększone odparowanie wody wraz ze wzrostem stosunku liczbowego przepływów pomocniczego do głównego (rys. 8). Jest to spowodowane faktem, że większa ilość powietrza pomocniczego może nasycić się relatywnie większą ilością pary wodnej, czego efektem jest zwiększone parowanie cieczy w kanale pomocniczym. Uzyskana końcowa temperatura przepływu głównego będzie coraz niższa, wraz ze wzrastającym stosunkiem przepływów, co przy większej ilości możliwej do uzyskania słodkiej wody nasuwa wniosek, że niezbędne jest dążenie do maksymalizacji stosunku powietrza głównego i roboczego. Jest to utrudnione w przypadku jednostki regeneracyjnej, gdyż stosunek przepływów równy 1 oznacza, że cały strumień główny został zawrócony do kanału mokrego. Wymiennik o regeneracyjnym schemacie przepływu powietrza jest zatem najbardziej skuteczny w sytuacji dużego zapotrzebowania na moc chłodniczą, przy jednocześnie zmniejszonym zapotrzebowaniu na słodką wodę. (…)

Rys. 2. Przemiany zachodzące we wszystkich analizowanych wymien-nikach – ilustracja na wykresie i–x	Rys. 3. moc chłodnicza odniesiona do 1 m3 wypełnienia, dla każdego  z analizowanych wymienników

Rys. 4. Zmiany mocy chłodniczej odniesionej do 1 m3 analizo-wanych wymienników przy stałej zawartości wilgoci na wejściui zmiennej temperaturze i wilgotności względnej;	Rys. 5. Zmiany mocy chłodniczej odniesionej do 1 m3 analizowanych wymienników przy stałej wilgotności względnej na wejściu i zmiennej temperaturze;

Rys. 6. uzyskane temperatury końcowe powietrza głównego i pomocniczego	Rys. 7. Uzyskane końcowe zawartości wilgoci przepływu pomocniczego analizowanych wymienników przy stałej yawartości wilgoci na wejściu i zmiennej temperaturze i wilgotności względnej