Rozwiązanie takie jest możliwe, ze względu na charakter wzajemnego położenia parametrów strefy komfortu i krzywej klimatycznej (rys. 6b). Dla tych samych parametrów powietrza zewnętrznego, wyższa temperatura w pomieszczeniu, przy stałej, maksymalnej dopuszczonej wilgotności względnej, „zbliża” parametry (zawartość wilgoci) w klimatyzowanym lokalu do krzywej klimatycznej. Dzięki temu, zmniejsza się różnica zawartości wilgoci, o którą musi być osuszony strumień pierwotny (Δx_Z),a zatem także moc chłodnicy w centrali (rys. 6c.). Jak widać na rysunku 6c., przyrost temperatury o 1°C umożliwia podwyższenie temperatury powietrza pierwotnego o ok. 3°C. Przedstawiona powyżej relacja pozwala stwierdzić, że moc chłodnicza central obliczana na podstawie bilansu wilgoci powinna być określana z uwzględnieniem odległości od krzywej klimatycznej. Największe zapotrzebowanie na energię chłodniczą może nie pokrywać się z sytuacją występowania maksymalnych zysków ciepła utajonego w klimatyzowanym pomieszczeniu. Realizacja powyższego algorytmu możliwa jest przy współpracy regulatora wilgotności względnej (Rφ_P), temperatury w poszczególnych pomieszczeniach (Rt_P) oraz temperatury powietrza pierwotnego (Rt– rys. 6c). Gdy regulator Rt wykryje czujnikiem Ct N, że temperatura powietrza pierwotnego za centralą zaczyna spadać poniżej dopuszczalnej wartości, przekazuje sygnał do regulatorów Rt_P, które pozwalają na niewielki przyrost temperatury w pomieszczeniach. Istotne jest, by przyrost temperatury w klimatyzowanym lokalu nie był zbyt duży, gdyż może to spowodować odczucie dyskomfortu przez osoby w nim przebywające.

Autor:  Sergey ANISIMOV, Demis PANDELIDIS