Wprowadzanie bardziej wydajnych serwerów 1U oraz serwerów typu blade spowodowało całkowitą zmianę podejścia do klimatyzacji pomieszczeń komputerowych. Dopiero w roku 2001 w stanach Zjednoczonych zauważono, że zasady projektowania infrastruktury chłodzenia instalacji newralgicznych, takich jak ośrodki przetwarzania danych i serwerownie, nie zmieniły się od roku 1965. Od tego czasu powstało kilka organizacji zajmujących się problemami chłodzenia w Data Center, głównym jest tzw. ASHRAE TC9.9 Committee, która wydała szereg publikacji o nazwie Ashrae Datacjom Series.

Podstawowe wytyczne dla układu „hot aisle – cold aisle”
    Obecnie z punktu widzenia poprawności działania uznaje się, że podstawowe wymagania dotyczące każdego systemu chłodzenia pomieszczeń komputerowych ograniczają się do kilku kluczowych wytycznych:
● dostarczenia odpowiedniej ilości chłodnego powietrza do każdego urządzenia technicznego,
● odprowadzenia takiej samej ilości gorącego powietrza,
● zapobiegania recyrkulacji gorącego powietrza,
● zrealizowania powyższych wytycznych w sposób ciągły, nadmiarowy i energooszczędny.

    Dodatkowo poza wymaganiami czysto technicznymi, układ chłodzenia serwerowni musi spełniać oczekiwania użytkowników i administratorów tego typu obiektów. Na podstawie ankiet przeprowadzanych wśród kadr zarządzających wymagania stawiane systemom chłodzenia można zamknąć w kilku obszarach tematycznych, takich jak:
● skalowalność systemu i możliwość adaptacji,
● niezawodność działania,
● niskie koszty eksploatacyjne,
● łatwość serwisowania.

    Nawet dla układu „hot aisle – cold aisle” z nisko- i średnioobciążonymi (do 6÷8 kW) szafami serwerowymi, zapewnienie w/w warunków jest trudne i wymaga przyjęcia już na etapie projektowym szeregu założeń, które muszą zostać bezwzględnie spełnione. Odstąpienie od tych zasad i związane z tym obniżenie skuteczności systemu chłodzenia często pozostaje niezauważone zaraz po uruchomieniu, gdy serwerownia działa na niepełnym obciążeniu. Niektórzy klienci zdając sobie z tego sprawę decydują się na przeprowadzanie pełnych prób obciążeniowych na etapie odbioru instalacji klimatyzacji. O ile można zastosować układ „hot aisle – cold aisle” dla wielu konfiguracji nawiewu, poniższe wytyczne będą dotyczyły tylko wersji „klasycznej” z podłogą podniesioną jako komorą nawiewną zimnego powietrza.
    Oczywiście jedynym rodzajem szafy rakowej jaka może być wykorzystana podczas chłodzenia strefowego jest szafa z w pełni perforowanymi drzwiami przednimi i tylnimi. Przy czym zaleca się, aby stopień perforacji był nie niższy niż 55%.

Szerokość strefy gorącej i zimnej
    Najbardziej uniwersalną szerokością strefy zimnej jak wspomniano w 1 cz. artykułu, jest szerokość 120 cm, czyli odpowiadająca dwóm pełnym panelom podłogowym. Panele te muszą być łatwe do demontażu w przypadku, gdy trzeba będzie wymienić je na elementy nawiewne. Strefa gorąca powinna mieć szerokość minimum 90 cm, przy czym musi zawierać co najmniej jeden rząd pełnych (60x60 cm) demontowalnych paneli podłogowych (rys. 4).

Rozmieszczenie i dobór krat nawiewnych
    Kraty nawiewne lub panele nawiewne należy montować tylko i wyłącznie w strefie zimnej. Należy korzystać z krat bez przepustnic regulacyjnych, które ograniczają maksymalny wydatek aż o 1/3 oraz mają tendencję do samoistnego zamykania się. Obecnie przyjmuje się, że maksymalny wydatek przez panel perforowany to ok. 1000 m3/h, natomiast przez kratę nawiewną 600x600 to ok. 2000 m³/h. Musimy pamiętać, że nigdy nie instalujemy większej liczby elementów nawiewnych niż wynika to z aktualnego zapotrzebowania na chłód.