Zmiana klimatu, efekt cieplarniany oraz globalne ocieplenie – żadna inna kwestia nie jest tak wszechobecna i nie budzi tyle kontrowersji w dyskusjach w XXI wieku.

Osoby przekonane o tym, że zmiana klimatu nie jest spowodowana działalnością człowieka przytaczają przykłady różnych epok w historii naszej planety, kiedy temperatura Ziemi znacznie wzrastała lub spadała bez interwencji ludzi. Natomiast przyszłe przyczyny zmiany klimatu, zostaną przypisane m.in. zmienionej elipsoidzie orbity, po której Ziemia okrąża słońce. Z drugiej strony, naukowcy zajmujący się badaniem klimatu przeciwstawiają to teorii, według której obecna sytuacja pogarsza się przez świadome działania człowieka, których skutkiem jest emisja gazów cieplarnianych do atmosfery. W wyniku tego temperatura na Ziemi wzrośnie jeszcze o kilka stopni Celsjusza do końca obecnego stulecia. Za główną przyczynę tej sytuacji uważa się rozwój przemysłu i technologii zapoczątkowany ponad 150 lat temu. Jednakże, na początku tego okresu, zmiana klimatu i emisja dwutlenku węgla były nieznanymi czynnikami. Informacje o nich zostawały stopniowo podawane do opinii publicznej, od czasu nasilenia tych zjawisk w latach 60.

Podejście polityczne: protokół z Kyoto i rozporządzenie F-gazowe
Umowy dotyczące środowiska, takie jak międzynarodowy protokół z Kyoto, albo w szczególności Europejskie rozporządzenie F- gazowe, odnoszą się do kwestii substancji istotnych dla efektu cieplarnianego i szukania rozwiązań na poziomie politycznym. Jednak osiągnięcie porozumienia między państwami w sprawach wspólnej ochrony klimatu, zmniejszenia emisji gazów oraz opracowania wiążących rozporządzeń jest bardzo trudne. Próba taka została uwieńczona protokołem z Kyoto, który wygasa w bieżącym roku. Podczas szczytu klimatycznego w Cancun w 2010 roku, krajom uczestniczącym nie udało się osiągnąć porozumienia w sprawie wiążącej struktury kolejnego protokołu oraz wspólnego nowego sposobu mierzenia emisji gazów.
Podczas gdy międzynarodowy protokół z Kyoto ustalał wiążące wytyczne, których celem było zmniejszenie emisji gazów takich jak: dwutlenek węgla, metan, podtlenek azotu, sześciofl uorek siarki i fluorowęglowodory, rozporządzenie F-gazowe odnosi się szczególnie do tej ostatniej grupy i ich użycia w różnych instalacjach. W celu zmniejszenia emisji, reguluje ono wprowadzenie na rynek F-gazów kontroli i konserwacji instalacji, aby uniknąć wycieków oraz przeprowadzanie wstępnych i specjalistycznych szkoleń dla wykwalifikowanych pracowników.
Komisja Europejska opublikowała ostatnio „Raport przeglądowy” dotyczący efektów i adekwatności rozporządzenia F-gazowego na kolejne cztery lata. Dowodzi on, że rozporządzenie odegrało znaczącą rolę w emisji F-gazów w Europie. Do końca 2010 roku ich emisja została zmniejszona o 3 miliony ton odpowiednika CO₂. Jednak nie jest to wystarczający rezultat, aby osiągnąć długoterminowe cele UE, które zakładają redukcję emisji o 80÷95 proc. w 2050 roku w porównaniu do roku 1990. Do 2050 roku będzie można uniknąć jedynie połowy ze wszystkich pesymistycznych prognoz dotyczących emisji. Będzie to możliwe tylko w przypadku, gdy wszystkie 27 krajów członkowskich Unii Europejskiej konsekwentnie zastosuje się do bieżących postanowień rozporządzenia F-gazowego oraz do analogicznych postanowień w sprawie przenośnych jednostek klimatyzacyjnych (dyrektywa MAC). Spowoduje to, że emisja ustabilizuje się na obecnym poziomie 110 milionów ton odpowiednika CO₂.
Sedno sprawy przedstawia się następująco: badania wskazują, że istnieje małe pole manewru w zakresie redukcji emisji w ramach ujętych w rozporządzeniu F-gazowym – o wadze około 3 milionów ton do 2010 r. i około 4 milionów ton do 2050 r. Z tego powodu nie jest możliwe osiągnięcie celu jedynie poprzez kontynuację wcześniejszych działań. Rozporządzenia są efektywne tylko wtedy, kiedy są przestrzegane. Tak długo jak konsumpcja F-gazów nie będzie skrupulatnie kontrolowana, a co więcej, niezgodność będzie karana grzywną, zmniejszenie konsumpcji zgodnie z planem będzie bardzo mało prawdopodobne. Dokładniejsze kontrole i surowsze kary dla niespełniających wymagań są konieczne.

Naturalne czynniki chłodnicze alternatywą przyjazną środowisku (...)

Efektywniejsze wykorzystanie źródeł energii w przyszłości (...)

Bezpośrednia i pośrednia emisja w chłodzeniu
Systemy chłodzenia i klimatyzacji również wywierają wpływ na globalne ocieplenie – wyjaśnia Monika Witt, przewodnicząca stowarzyszenia eurammon, europejskiej inicjatywy na rzecz naturalnych czynników chłodniczych. Z jednej strony, bezpośrednia emisja czynników chłodniczych zawierających fluor, takich jak FCs i HFCs w ogromnym stopniu przyczynia się do powstawania efektu cieplarnianego (takie emisje są powodowane np. przez wycieki w systemach chłodniczych, z których czynniki chłodnicze przedostają się do atmosfery), natomiast z drugiej strony, funkcjonowanie systemów chłodniczych pochłania duże ilości energii, co przyczynia się pośrednio do zwiększenia emisji dwutlenku węgla. Ponadto, zapotrzebowanie na systemy chłodnicze cały czas wzrasta. W skali globalnej, moc chłodnicza wzrosła niemal trzykrotnie od 2001 roku.