Agregaty do czyszczenia wymienników (...)

Preparaty do chemicznego czyszczenia (...)

Technologia czyszczenia wymienników
Podstawowymi wymogami technologii stosowanej podczas czyszczenia wymienników jest:
1. Duża skuteczność i pewność całkowitego usunięcia osadu;
2. Jak najkrótszy czas czyszczenia, co bezpośrednio wynika z p.3.;
3. Jak największa prędkość liniowa roztwarzania osadu przy użyciu danego preparatu;
4. Podgrzewu roztworu czyszczącego;
5. Znikoma korozyjność w stosunku do stali nierdzewnej, R35 i metali kolorowych oraz neutralność w stosunku do uszczelek;
6. Niewielka masa i łatwość transportu preparatu w miejsce czyszczenia;
7. Brak zagrożenia w zakresie niebezpieczeństwa poparzeń pracowników;
8. Brak przykrego zapachu;
9. Możliwość spuszczania zneutralizowanych po chemicznym czyszczeniu popłuczyn do kanalizacji.

Rys. 15. Okresowe pomiary przy cyrkulowaniu roztworu

Niewątpliwie największym problemem jest określenie ilości osadu do usunięcia. Przeprowadzenie rewizji wewnętrznej jest kłopotliwie oraz wymaga demontażu przylg kołnierzowych i rur wody obiegowej, które najczęściej posiadają dużą średnicę i masę. Dlatego można wykorzystać metodę szacunkową.

Gdy brak jest danych dotyczących grubości kamienia, stosuje się kryterium objętości osadu, w zależności od zmieniającej się wielkości różnicy ciśnienia przed i za wymiennikiem w czasie eksploatacji. Z doświadczenia wiadomo, że zakamieniony wymiennik płytowy może zawierać osad, który zajmuje od 20 do nawet 50% jego pojemności wodnej. Tak więc wówczas masa kamienia wodnego wyniesie:

m_o = q · V

gdzie:
q – gęstość kamienia (określona w trakcie badań symulacyjnych lub aproksymowana na podstawie kamienia występującego na danym terenie),
V – objętość kamienia [dcm3] równa iloczynowi pojemności kanałów pomnożonej przez współczynnik wypełnienia, w tym przypadku 0,35.

m_o = 2 g/cm³ · (782 cm³ · 0,3) = 547 kg

W razie braku możliwości pobrania próbki osadu do badań symulacyjnych, skuteczność działania zastosowanego preparatu ocenia się na podstawie wyników przebiegu reakcji chemicznej, objawem której jest m. in. intensywność gazowania roztworu, intensywność piany i tempo zmiany na ciemniejszą barwy roztworu, a także wyników pomiaru pH i zmiany stężenia roztworu. Wówczas można dokonać niezbędnej korekty preparatu lub wykonać kolejną cyrkulację. Przebieg reakcji chemicznej w roztworze preparatu Kamix z jednoczesnym barbotażem parą przedstawia rysunek 11., a w roztworze Kamix S+ – rysunek 12.