Charakterystyka systemu tkaninowego a mikroklimat pomieszczeń (…)

Rys. 1. Zależność wydajności umysłowej pracowników odtemperatury w strefi e pracy [1]

Rys. 2. Syndrom SBS jako zjawisko bardziej odczuwalne
przez kobiety niż mężczyzn [1]

Z kolei zbyt niska temperatura powoduje uczucie zimna, pogłębia bóle stawów, a w skrajnych przypadkach powoduje wystąpienie zsinienia skóry, dreszcze itp.

Wraz ze wzrostem temperatury obserwuje się spadek wartości wilgotności względnej na wykresie Moliera (wykres i-x), z kolei spadek temperatury powoduje wzrost wilgotności względnej. Z tego też względu tak ważne jest utrzymanie wartości tego parametru na żądanym poziomie. Bowiem za niska wartość wilgotności względnej (φ80%) jest odczuwalna szczególnie przez osoby starsze, jak również osoby z objawami reumatoidalnymi (czy też astmy), które mogą nasilać się w trakcie pobytu w takim pomieszczeniu. Z powyższych względów tak ważne jest dobranie do pomieszczenia/obiektu systemu wentylacyjno-klimatyzacyjnego, który zapewni utrzymanie mikroklimatu na żądanym poziomie, nie powodując tym samym uczucia dyskomfortu u jego użytkowników. I jak wynika z wykresu na rysunku 2. płeć żeńska jest bardziej podatna na skutki niedostatecznej lub niewłaściwej wentylacji. Efektem takiej wentylacji jest gromadzenie się wilgoci, zysków ciepła oraz powietrza z dużą zawartością kurzu, dymu i nieprzyjemnymi zapachami, co może być przyczyną wielu niepożądanych dla zdrowia skutków, takich jak: bóle głowy, czy podrażnienie błon śluzowych nosa, oczu i krtani. Objawy te noszą nazwę syndromu chorego budynku – SBS (Sick Bilding Syndrome).Zastosowanie w wyżej wymienionych obiektach systemu tkaninowego gwarantuje utrzymanie parametrów obliczeniowych na stałym i żądanym poziomie, jak również na uzyskanie komfortu cieplnego bez zjawiska uciążliwych przeciągów, wraz z eliminacją miejsc z tzw. „martwymi strefami”.

Przewody tkaninowe mają za zadanie transportować i nawiewać powietrze uzdatnione uprzednio w centrali klimatyzacyjnej. Z tego też względu pełnią rolę przewodu i nawiewnika.

W systemie tkaninowym [8, 9] stosuje się przewody kwadratowe, ale najczęściej są to przewody o przekroju kołowym, półkolistym i narożnym, co ilustruje rysunek 3, na którym widać również kierunek przepływu powietrza nawiewanego, realizowany przez całą powierzchnię przewodu między wątkiem a osnową (bez stosowania perforacji), za wyjątkiem włókien szklanych, które uniemożliwiają taki przepływ powietrza [8, 9, 10, 11]. Równomierny rozpływ (rozdział) uzdatnionego powietrza realizowany jest na następujące sposoby [8, 9, 10]:

• wyporowy – nawiewane powietrze wypływa (w sposób laminarny) na całej objętości przewodu tkaninowego (pomiędzy wątkiem a osnową tkaniny) z taką samą prędkością np 0,1 m/s;
• indukcyjny – nawiewane powietrze wypływa przez specjalnie  ¡zamontowane do tego celu dysze (otwory kołowe wzmocnione np. plastikową obejmą wmocowane w tkaninę), umiejscowione na całej długości przewodu;
• szczelinowy – nawiewane powietrze wypływa przez wszytą  ¡w połowie przewodu i umiejscowioną na całej jego długości szczelinę.

Rys. 3. Najczęściej stosowane przekroje przewodów tkaninowych: A) kołowy; B) półkolisty; C) narożny; D) schemat kierunku przepływu powietrza nawiewanego, przepływającego pomiędzy wątkiem a osnową

W praktyce często łączy się powyższe systemy w celu uzyskania jak najskuteczniejszej wymiany i rozdziału powietrza w pomieszczeniu i/lub obiektach o specyficznych wymaganiach. Najczęściej stosowane układy perforacji zostały pokazane na rysunku 5. Średnice otworów wylotowych zapewniających perforację nieprzepuszczalnej powierzchni przewodu są różne. Są one wykonywane na powierzchni tkaniny za pomocą nowoczesnej technologii przy użyciu lasera. Zwykle wynoszą one od 4 mm do 12 mm (spotyka się również perforację o średnicy nawet do 25 mm). O ich rozmieszczeniu decyduje: ilość nawiewanego powietrza, temperatura powietrza nawiewanego, ciśnienie na wlocie do przewodu, długość przewodu oraz wysokość jego zawieszenia.